Rozdział 1

Siedziałam cała we łzach moje ręce były we krwi nie wiedziałam co mam zrobić co teraz będzie zostałam sama całkiem sama.Właśnie w tej chwili do domu weszło kilku sanitariuszy,podeszła do mnie starsza zapewne pielęgniarka kazała mi nałożyć buty i kurtkę,resztą sił zrobiłam to o co prosiła i razem z nią wyszłam na dwór zabrała mnie do karetki kazała mi usiąść i dała do połknięcia jakieś tabletki.Połknęłam tabletki i po woli zaczęłam się uspokajać.
-Widzę że ci lepiej.Chcesz coś zjeść albo się czegoś napić?-spytała i spojrzała na mnie z troską.
Ja tylko pokiwałam głową że nic nie chce bo wiedziałam że jak coś powiem to wybuchnę płaczem.
Nagle zauważyłam jakieś światła zapewne była to policja,a chwile później do karetki wsiadła kobieta w średnim wieku.Podeszła do mnie i  przedstawiła się.
-Jestem Tanya.-powiedziała i podała mi rękę.
Niechętnie podałam jej i powiedziałam ledwo powstrzymując się od płaczu.
-A ja Nicole.
-Dobrze więc Nicole wiem że to co zobaczyłaś i przeżyłaś jest dla ciebie ciężkie nie musisz mi dzisiaj nic mówić chce tylko wiedzieć czy masz tu jakąś rodzinę która mogła by się tobą zaopiekować?-spytała.
-Nie.-odpowiedziałam i po moich policzkach znowu zaczęły spływać łzy,kobieta to zauważyła i powiedziała:
-Dobrze więc jeśli chcesz ja mogę się tobą na jakiś czas zaopiekować.Jestem psychologiem policyjnym pomogę ci dojść do siebię.-powiedziała i uśmiechnęła się do mnie.Ja tylko pokiwałam głową i wyszłam z kobietą z karetki zaprowadziła mnie do jakiegoś czarne auta i powiedziała:
-Zaczekaj tu a ja pójdę po twoje rzeczy i pojedziemy do mnie.-powiedziała po czym zamknęła drzwi samochodu i udała się do domu.Ja siedziałam w tym samochodzie i co chwile widziałam jak jacyś sąsiedzi wychodzą z domów,byli przerażeni tym wszystkim ale na pewno nie tak jak ja.Do końca zostanę to w mojej głowie nigdy się od tego nie uwolnie od tych wspomnień i tego widoku tego nie zapomnę do końca życia.
Po chwili do samochodu weszła Tanya miała ze sobą ogromną torbę zapewne pełną moich rzeczy.
-Pojedziemy do mnie będziesz u mnie mieszkała przez jakiś czas.Dobrze?-spytała.
-Tak.-odpowiedziałam i znowu po moich policzkach  zaczęły sływać łzy.Kobieta nic nie mowiąc ruszyła wiedziała że nie chce teraz rozmawiać.Po około 20 minutach jazdy zatrzymała się w jakiejś dość bogatej okolicy.
-Jesteśmy-powiedziała i wysiadła z auta ja uczyniłam to samo,ona chwyciła torbę z moimi rzeczami i udałyśmy się w stronę średniej wielkości domku.

Od Autorki:
Nie wyszedł mi za bardzo.Ale postanowiłam go napisać na prośbę jednej z czytelniczek która mnie o to prosiła.Więc proszę.
A jeden z chłopaków pojawi się tak w rozdziale 4 lub 5 ale narazie nie powiem wam kto to będzie.